DE R VAN NOORWEGEN

Mijn lief en ik varen in een minuscuul motorbootje door een fjordarm, in dit geval de zijtak van de langste Noorse fjord, de westelijk gelegen Sognefjord, goed voor 204 kilometer water, rotswanden, bergen en bebossing van naald-en loofbomen. Van het liefelijke Marifjora verplaatsen we ons te water gedurende 1,5 uur naar het 19e eeuwse vissersplaatsje Solvorn.
Witte huizen, rode boothuizen, een klassiek hotel en een klein koffietentje en een mini strandje. Vanuit hier kun je een kleine veerdienst nemen naar het aan de overkant gelegen Urnes om een van de oudste staafkerken van Noorwegen te bewonderen. Een staaf is een paal. Solvorn biedt in een notendop wat heel Noorwegen te bieden heeft.

Rust en ruimte. Tweeduizend kilometer lengte voor vijf miljoen mensen. Een ongekende hoeveelheid ruimte. Op IJsland na is Noorwegen het dunst bevolkte land van Europa.
Een land dat voor meer dan de helft niet wordt bewoond door mensen. Enkel en alleen natuur: fjorden, zeearmen, meren, gletsjers, watervallen, rotswanden, bossen en bergen.
Houten huizen zorgen voor een permanent regenboogeffect: rood, grijs, blauw, geel, in vrijwel alle kleuren en in wit glimlachen de privé accommodaties je toe. De natuur wordt hier omlijst door de coleur locale van de bewoners. Niet schreeuwerig, niet opdringerig. Het is niet alleen die mooie match tussen natuur en kleurrijk wonen die je gevoel van rust bezorgen.
De Noren zijn erin geslaagd de meest commerciële uiting van ons westers economisch systeem aan banden te leggen. Nergens vind je langs de straten en wegen reclameborden, billboards of andere commerciële verleiders. Niets van dit alles. Zelfs de aanduidingen voor hotels, campings en horeca staan op uniforme bewegwijzering van rijkswege zodat we gespaard blijven van olijke teksten als Eet friet van Piet of De worst van Jan, profiteer ervan.
De reis door het pure landschap van water, steen en hout wordt op die manier helemaal een lust voor het oog.
Rust en ruimte. Ik weet niet hoe het komt maar met enige nostalgische weemoed denk ik ook aan het opvoedkundige rijtje van rust, reinheid en regelmaat. Of is het slechts de gedachte van een ouder wordende levensgenieter?