I LAID ON A DUNE. BRON VAN INSPIRATIE

Vakantie is voor mij een heerlijke bron van inspiratie: je ziet en leest veel nieuws, je doet andere indrukken op en je hebt volop tijd voor goede gesprekken met je reisgenoot cq geliefde. Ook besteed ik meer dan normaal tijd aan een paar van mijn hobby’s; fotograferen van bijzondere plekken in de natuur en grasduinen in de muziekvoorraad op mijn iPad. Helden, voorbeelden, bronnen van inspiratie en puur luisterplezier komen in de oorschelpjes voorbij als ik me lekker afzonder van alles en iedereen met mijn blue tooth koptelefoon. Meezingen kan ik beter laten want dan maak ik kans op hoongelach en bittere spot. Ik koester mijn audiomomenten als een mooi glas wijn bij het verse scholletje.
Bewust en onbewust kom ik bij die audiozoektocht met grote regelmaat terug bij de heer Zimmermann, geboren in het oorlogsjaar 1941, vader van Jakob, Jesse, Anna, Sam, Maria en Desiree. Sinds het begin van de jaren zestig zich noemende Bob Dylan. Icoon van de protestsongs, kampioen songwriter, dwarsligger, kunstenaar: tekstschrijver en muzikant. Gode zij dank, een levende legende.
Aan een groot aantal songs is geen touw vast te knopen door de associatieve manier van schrijven en de opstapeling van indrukken, gevoelens en gedachten in een ogenschijnlijk onsamenhangend reeks woorden. In de literatuur staat dit bekend als “stream of consciousness”. Misschien dat drank en drugs wat meer inzicht bieden in de fantasierijke wereld van de kunstenaar. Het maakt de man in kwestie wel erg spannend voor een nuchtere Groninger als de schrijver dezes.
Veel songs verwijzen naar maatschappelijk onrecht in binnen- en buitenland. Iets wat ons als babyboomers verenigde en ons vaak de straat op bracht voorzien van borden, vlaggen en spandoeken. Goed voor je gevoel van rechtvaardigheid. Maar uiteindelijk val ik toch vooral voor liederen van Dylan met emotie, passie en persoonlijk gevoel. Er is een die me nog steeds raakt, namelijk het lied waarmee Dylan tracht zijn huwelijk te redden. In lyrische bewoordingen blikt hij vol weemoed terug op de mooie familietijd in het verleden aan het strand:
I laid on a dune, I looked at the sky when the children were babies and played on the beach. (…) I can still see them playin’with their pails in the sand. They run to the water their buckets to fill. I can still see the shells fallin’out of their hands as they follow each other back up the hill.
In het refrein komt hij telkens terug bij zijn grote liefde, zijn eerste vrouw en moeder van hun eerste kinderen: Sara, sweet virgin angel, sweet love of my life. (…) Sara, where ever we travel we’re never apart, Sara, beautiful lady, so dear to my heart.
Het lied over Sara op de lp Desire (1976) is ontroerend. De kunstenaar bezingt zijn muze: de vrouw die hem inspireert om te leven, te werken en te schrijven. En ook al is de werkelijkheid dat Bob en Sara in 1977 scheiden, de fantasie over Dylans Sara wekken bij mij veertig jaar na dato ook nog herinneringen op aan het gezinsleven van vroeger met onze kinderen op de wadden. Een bron van inspiratie voor het leven.   08-08-14